H προτροπή από το Associated Press προς τους δημοσιογράφους του πρώτα να μεταδίδουν την είδηση μέσω του πρακτορείου και μετά να την tweetάρουν (σ.σ. φοβερή λέξη, μήπως να βρούμε κάτι πιο ελληνικό) είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα των τελευταίων μηνών.
Και ξαναφέρνει στο προσκήνιο το ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα της σχέσης των media με τα social media.
Στην αρχή ήταν τα blogs, τα οποία ορισμένοι εκτίμησαν ότι θα υποκαθιστούσαν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Ή πιο σωστά τους δημοσιογράφους που εργάζονται σε παραδοσιακά media. Αυτό δεν έγινε, γιατί τελικώς ο αναγνώστης -όσο και αν φωνάζει κατά των δημοσιογράφων- θέλει να είναι βέβαιος ότι η είδηση είναι διασταυρωμένη και θέλει επίσης να είναι επώνυμος ο άνθρωπος που την υπογράφει ή να γνωρίζει έστω το μέσο που τη μεταδίδει.
Τα social media είναι, όμως, κάτι διαφορετικό από τα blogs. H αλήθεια είναι πως και εδώ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος αν αυτά που postάρουν ή tweetάρουν κάποιοι ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα. Γιατί πολλές φορές δεν ξέρεις ποιός βρίσκεται πίσω από εάν ψευδώνυμο στο Twitter. Αλλά, γενικότερα το Twitter θεωρείται πιο αξιόπιστο. Και γι’ αυτό οι δημοσιογράφοι ανά τον κόσμο το χρησιμοποιούν πολύ, τόσο για ενημέρωση όσο και για να έχουν καλύτερη αίσθηση για τα πραγματικά αισθήματα των πολιτών. Προσοχή, δεν αναφερόμαστε μόνο σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα, αλλά και σε οικονομικά, αθλητικά, τεχνολογικά, τα πάντα. Το Twitter, για παράδειγμα, μπορεί να σου δώσει μία αίσθηση για την αντίδραση των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού μετά το πρόσφατο ποδοσφαιρικό ντέρμπι.
Υπό αυτό το σκεπτικό, πολλοί δημοσιογράφοι αισθάνονται ότι πρέπει πρώτα να tweetάρουν μία είδηση και μετά να τη μεταδώσουν μέσω του μέσου όπου εργάζονται. Και το ερώτημα είναι: πόσο επαγγελματικό είναι αυτό; Οι απόψεις εδώ δίιστανται.
Από τη μία υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι αποκλειστικότητες δεν υπάρχουν και ένα μέσο ενημέρωσης κρίνεται -και αυξάνεται η δημοτικότητα του- από την άποψη και την ανάλυση που προσφέρει σε μία είδηση. Δηλαδή, από την προστιθέμενη αξία που δίνει σε μία είδηση. Οπότε, το να tweetάρει o δημοσιογράφος και να τη δώσει σε 140 χαρακτήρες δεν είναι κάτι κακό. Το αντίθετο, μάλιστα, μπορεί να φέρει και επιπλέον επισκεψιμότητα.
Η άλλη άποψη είναι πως ο δημοσιογράφος αποτελεί κομμάτι ενός μέσου ενημέρωσης όπου και αν βρίσκεται. Υπό αυτή την έννοια, δεν πρέπει ο ίδιος να tweetάρει για θέματα που έχουν σχέση με το ρεπορτάζ του και αν έχει μία πληροφορία θα πρέπει να τη δίνει απευθείας στο μέσο ενημέρωσης που συνεργάζεται και αυτό να τη διοχετεύει προς τα έξω. Χρησιμοποιώντας ενδεχομένως και τα social media. Άλλωστε, γνωρίζετε πολλά ελληνικά MME που να μη χρησιμοποιούν το Twitter και το Facebook; Μάλλον όχι, κάτι που δείχνει ότι η σχέση social media και παραδοσιακών media αρχίζει να γίνεται όλο και πιο στενή. Και ενδεχομένως κάποιοι στα παραδοσιακά media να μην κατανοούν πόσο στενή γίνεται, ή έστω το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι ψηφιακές υπηρεσίες και η κοινωνική δικτύωση στις αλλαγές στον τρόπο άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Οι αλλαγές έχουν ήδη ξεκινήσει και ορισμένοι έχουν μείνει πίσω στην εποχή που οι εφημερίδες κρέμονταν στα περίπτερα και ο τίτλος τους είχε πολύ μεγάλη σημασία. Τώρα, σημασία έχει πόσα likes και πόσα retweets έχουν γίνει και αν ένα θέμα είναι στη λίστα με τα πιο διαβασμένα άρθρα της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας.
Πηγή: www.deasy.gr
